فصلنامه كتاب نقد، شماره 41 / ص:163
ازاینرو با توجه به اهمیت این واقعه و ترس از منحرف ساختن آن از مسیر حقیقی خود، استاد مطهری خواستار آن است كه باید به مضمون این حادثه تمسك جست و آن را چنانكه هست، با تمام جزئیات واقعیاش ارائه داد. در همین زمینه ایشان از لغزیدن در دام و دایره خیالات توهمآمیز هشدار میدهد؛ زیرا این گونه موارد از نظر ایشان، امت اسلامی را به زیان و آسیب دچار میكند. این است كه میگوید:
«این قضیه را ما باید همان طوری كه بوده است، بدون كم و زیاد تلقی كنیم و اگر كوچكترین دخل و تصرفی از طرف ما در این حادثه صورت بگیرد، حادثه را منحرف میكند؛ [یعنی] به جای اینكه ما از این حادثه استفاده كنیم، قطعاً ضرر خواهیم كرد.»[6]
علاوه بر این، مسئولیت این موارد زیانبار را، هم بر گردن علما میداند، هم بر دوش راویان و خطیبان این گونه مطالب و هم بر گردن مردم عادی؛ ازاینرو با شدت و حدّت تمام میگوید:
«تحریفهایی كه به دست ما مردم در این حادثه صورت گرفته است، همه در جهت پایین آوردن و مسخ كردن قضیه بوده است، در جهت بیخاصیت كردن و بیاثر كردن قضیه بوده است و در این امر، هم گویندگان و علمای امت تقصیر داشتهاند و هم مردم.»[7]
مطهری در بحث از مظاهر تحریف، فقط به نمادهای تحریف معاصر بسنده نكرده است، بلكه از میرزا حسین نوری استاد (مرحوم شیخ عباس قمی) نیز نام برده است كه او نیز به نقد اكاذیبی میپرداخته است كه به كربلا نسبت داده شده بودند ولی كسی به رسوا ساختن آنها نپرداخته بود؛ تا جایی كه صریحاً میگوید:
«امروز باید عزای حسین را گرفت؛ اما برای حسین در عصر ما یك عزای جدیدی است كه در گذشته نبوده است و آن عزای جدید این همه دروغها است كه درباره حادثه كربلا گفته میشود و احدی جلو این دروغها را نمیگیرد. امروز بر این مصیبتحسین بن علی باید گریست، نه بر آن شمشیرها و نیزههایی كه در آن روز بر پیكر شریفش وارد شد.» [8]
چنانكه گفته شد، مطهری مسئولیت وقایعی را كه در این زمینه برای مردم پیش میآید، به دو اعتبار تلقی میكند: