حماسۀ حسینی، ج 2، ص:150

مولوی در جلد سوم مثنوی داستان ظهور روح القدس را بر مریم به نحو عالی ذکر کرده است.

مجموع شباهتها با عیسی علیه السلام: در مادر از نظر سیدة النساء بودن، صدّیقه بودن، بتول عَذرا بودن، مخاطب ملائکه بودن؛ در مدت حمل، در کراهت حمل، در بِرّ به والده و والدین، و در انّی عَبْدُاللَّه‏ و انّی مِنَ الْمُسْلِمین‏، در اعتقاد تفدیه، در مبارک بودن، در بزرگداشت ولادت و وفات، در عدم سابقه اسمی، و در انصار و حواریین، و با یحیی در شهادت.

7. در نمره 5 گفتیم که ما و مسیحیان ولادت و کشته شدن هر یک از حضرت سیدالشهداء و مسیح را بزرگ می‏داریم با این تفاوت که آنها در هر دو مورد جشن می‏گیرند و ما تنها ولادت را جشن می‏گیریم و در شهادت امام حسین سوگواری می‏کنیم، و آنها روزی را که به عقیده خودشان مسیح در آن روز بعد از کشته شدن عروج کرده نیز جشن می‏گیرند. دیگر اینکه جشن آنها به شکل جشنهای ملی و قومی است یعنی خالی از روحانیت و معنویت و اخلاق است، همه رقص و شراب و مستی و پایکوبی و دست افشانی و فسق و فجور است؛ اما جشن ولادت حسینی مقرون است به شکوه معنوی و تشکیل مجالس وعظ و خطابه و اشک شوق ریختن و کسب تقرّب به خداوند، و تعلیم و تربیت.

یادم هست در ایام اقامت در قم کتابی از «محمد مسعود» خواندم که در آن مقایسه‏ای کرده بود بین نوع بزرگداشت مسیحیان کشته شدن عیسی را (به زعم خودشان، و اما به عقیده ما که از قرآن متَّخَذ است: وَ ما قَتَلوهُ وَما صَلَبوهُ وَلکنْ شُبِّهَ لَهُمْ‏ «1») و بزرگداشت ما شهادت اباعبداللَّه را، و ترجیح داده بود کار آنها را از این نظر که آنها شهادت پیشوای خود را موفقیت می‏شمارند و ما شکست؛ لهذا آنها شادی می‏کنند و ما می‏گرییم. بعدها من این اعتراض را از دیگران هم شنیدم و یکی از رموز تقدم آنها و تأخر ما را همین مطلب ذکر می‏کردند. در جواب عرض می‏کنم: اعتراض کننده‏ها از

______________________________
(1). نساء/ 157 [نه او را کشتند و نه به دارش آویختند ولیکن امر بر آنها مشتبه شده است.]