انسان در قرآن، ص9

باشی ما از راه کسب نتوانیم آموخت). خدا به آدم گفت: ای آدم! تو به اینها بیاموز و اینها را آگاهی ده. همین‏که آدم فرشتگان را آموزانید و آگاهی داد، خدا به فرشتگان گفت: نگفتم که من از نهانهای آسمانها و زمین آگاهم (می‏دانم چیزی را که شما نمی‏دانید) و هم می‏دانم آنچه را شما اظهار می‏کنید و آنچه را پنهان می‏دارید «1»؟

3. او فطرتی خدا آشنا دارد؛ به خدای خویش در عمق وجدان خویش آگاهی‏

دارد. همه انکارها و تردیدها، بیماریها و انحرافهایی است از سرشت اصلی انسان:

هنوز که فرزندان آدم در پشت پدران خویش بوده (و هستند و خواهند بود) خداوند (با زبان آفرینش) آنها را بر وجود خودش گواه گرفت و آنها گواهی دادند «2».

چهره خود را به سوی دین نگه دار، همان که سرشت خدایی است و همه مردم را بر آن سرشته است‏ «3».

4. در سرشت انسان علاوه بر عناصر مادی که در جماد و گیاه و حیوان وجود دارد، عنصری ملکوتی و الهی وجود دارد. انسان ترکیبی است از طبیعت و ماوراء طبیعت، از ماده و معنی، از جسم و جان:

______________________________

(1). بقره/ 31- 33.

(2). اعراف/ 172.

(3). روم/ 43.