سیری در سیرۀ ائمۀ اطهار، ‏ص: 14

کسی دلش می‏خواهد طوری عمل کند، از یک حدیث و یک عمل یکی از ائمه در یک مورد بالخصوص شاهد و دلیل می‏آورد.

نتیجه اینها تشتّت است و هرج و مرج و اصل ثابت اخلاقی و اجتماعی نداشتن، و وای به حال ملتی که اصول ثابت و واحدی نداشته باشد و هر کسی از خود طرز فکری داشته باشد. این درست مصداق همان مثل است که می‏گوید: اگر مریض طبیبش زیاد شد امید بهبود در او نیست.

والحق هم باید گفت که اگر روی این روشهای به ظاهر مخالف،

حساب و تحقیق و اجتهاد نشود همین آثار سوء هست؛ یعنی چه آنکه ما چند پیشوای مختلف الطریقه داشته باشیم و یا آنکه پیشوایان ما همه بر یک طریق باشند ولی در ظاهر اختلافی ببینیم و حتی اینکه یک پیشوا داشته باشیم ولی در مواطن مختلف روشهای مختلف در او ببینیم و نتوانیم اختلافها را حل کنیم به یک اصل معین، همین هرج و مرج که گفته شد پیدا می‏شود.

مثلًا به عنوان مثال عرض می‏کنم: ما از یک طرف وقتی که به سیرت رسول اکرم مراجعه می‏کنیم می‏بینیم که فقیرانه زندگی می‏کرده است، نان جو می‏خورده است، لباس وصله‏دار می‏پوشیده است، امیرالمؤمنین همین‏طور؛ و قرآن هم می‏فرماید: «لَقَدْ کانَ لَکمْ فی رَسولِ اللَّهِ اسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَنْ کانَ یرْجُوا اللَّهَ وَ الْیوْمَ الْآخِرَ» «1»، پس همه مردم موظفند از روش و سیره رسول اکرم پیروی کنند، همه فقیرانه زندگانی کنند، همه نان جو بخورند، لباس وصله‏دار بپوشند. ولی وقتی می‏رویم زندگانی امام مجتبی را می‏بینیم و یا زندگانی امام صادق و امام رضا را می‏بینیم، می‏بینیم آنها فقیرانه زندگانی نمی‏کرده‏اند، غذای خوب می‏خورده‏اند و جامه خوب می‏پوشیده‏اند و مرکب خوب سوار می‏شده‏اند، از طیبات دنیا استفاده

______________________________
(1). احزاب/ 21.