حماسۀ حسینی، ج 1، ص:353

برای چنین توفیقی که به ما عنایت کرد؛ این برای ما مژده است، شادمانی است. طفلی در گوشه‏ای از مجلس نشسته بود که سیزده سال بیشتر نداشت.

این طفل پیش خودش شک کرد که آیا این کشته شدن شامل من هم می‏شود یا نه؟ از طرفی حضرت فرمود: تمام شما که در اینجا هستید، ولی ممکن است من چون کودک و نابالغ هستم مقصود نباشم. رو کرد به اباعبداللَّه و گفت: «یا عَمّاه!» عمو جان! «وَ انَا فی مَنْ یقْتَلُ؟» آیا من جزء کشته شدگان فردا خواهم بود؟ نوشته‏اند اباعبداللَّه در اینجا رقّت کرد و به این طفل- که جناب قاسم بن الحسن است- جوابی نداد. از او سؤالی کرد، فرمود: پسر برادر! تو اول به سؤال من جواب بده تا بعد من به سؤال تو جواب بدهم.

اول بگو: «کیفَ الْمَوْتُ عِنْدَک؟» مردن پیش تو چگونه است، چه طعم و مزه‏ای دارد؟

عرض کرد: «یا عَمّاه احْلی‏ مِنَ الْعَسَلِ» از عسل برای من شیرین‏تر است؛ تو اگر بگویی که من فردا شهید می‏شوم، مژده‏ای به من داده‏ای. فرمود: بله فرزند برادر، «امّا بَعْدَ انْ تَبْلُوَ بِبَلاءٍ عَظیمٍ» ولی بعد از آنکه به درد سختی مبتلا خواهی شد، بعد از یک ابتلای بسیار بسیار سخت. گفت: خدا را شکر، الحمدللَّه که چنین حادثه‏ای رخ می‏دهد.

حالا شما ببینید با توجه به این سخن اباعبداللَّه، فردا چه صحنه طبیعی عجیبی به وجود می‏آید. بعد از شهادت جناب علی اکبر، همین طفل سیزده ساله می‏آید خدمت اباعبداللَّه در حالی که چون اندامش کوچک است و نابالغ و بچه است، اسلحه‏ای به تنش راست نمی‏آید. زره‏ها را برای مردان بزرگ ساخته‏اند نه برای بچه‏های کوچک.

کلاه خُودها برای سر افراد بزرگ مناسب است نه برای سر بچه کوچک. عرض کرد:

عمو جان! نوبت من است، اجازه بدهید به میدان بروم. (در روز عاشورا هیچ کس بدون اجازه اباعبداللَّه به میدان نمی‏رفت. هرکس وقتی می‏آمد، اول سلامی عرض می‏کرد:

السّلام علیک یا اباعبداللَّه، به من اجازه بدهید.) اباعبداللَّه به این زودیها به او اجازه نداد. او شروع کرد به گریه کردن. قاسم و عمو در آغوش هم شروع کردند به گریه کردن. نوشته‏اند: «فَجَعَلَ یقَبِّلُ یدَیهِ وَ رِجْلَیهِ» «1» یعنی قاسم شروع کرد دستها و پاهای اباعبداللَّه را بوسیدن. آیا این [صحنه‏] برای این نبوده که تاریخ بهتر قضاوت کند؟ او اصرار می‏کند و اباعبداللَّه انکار. اباعبداللَّه می‏خواهد به قاسم اجازه بدهد و بگوید اگر می‏خواهی بروی برو، اما با لفظ به او اجازه نداد، بلکه یکدفعه دستها را گشود و گفت:

بیا فرزند برادر، می‏خواهم با تو خداحافظی کنم. قاسم دست به گردن ______________________________
(1). این عبارت در مقاتل به این صورت است: «فَلَمْ یزَلِ الْغُلامُ یقَبِّلُ یدَیهِ وَ رِجْلَیهِ حَتّی‏ اذِنَ لَهُ» (بحارالانوار، ج 45/ ص 34).