آشنایی با قرآن 7، ص:12

چقدر مسأله بشارت در رسالت عیسی علیه السلام اساسی بوده و رکن رسالت ایشان بوده که اصلًا اسم کتاب ایشان «بشارت» است که همان جنبه مقدّمیت را می‏رساند.

آیه هم درست همین مطلب را می‏فهماند که حضرت عیسی علیه السلام که آمد اساس تعلیماتش این دو امر بود: احیای شریعت موسی علیه السلام و تأیید تورات‏ و اصلاح بنی‏اسرائیل بر اساس تعلیمات‏ تورات‏، و دیگر بشارت خاتم‏الانبیاء صلی الله علیه و آله.

«وَ إذْ قالَ» یاد کن (یا ذکر کن) آنگاه که عیسی پسر مریم خطاب به بنی‏اسرائیل گفت: «إنّی رَسولُ اللَّهِ إلَیکمْ» من فرستاده خدا هستم به سوی شما، در حالی که‏ «مُصَدِّقاً لِما بَینَ یدَی مِنَ التَّوْریةِ» تأیید و تصدیق می‏کنم کتابی که قبل از من آمده است که آن‏ تورات‏ است؛ کتاب موسی و شریعت او را تصدیق و تأیید می‏کنم درحالی که مبشر و نوید دهنده به پیامبری هستم که بعد از من می‏آید و نام او احمد صلی الله علیه و آله است. اینجا گفتار حضرت عیسی تمام می‏شود و دیگر کلام خود قرآن است: «فَلَمّا جاءَهُمْ بِالْبَیناتِ قالوا هذا سِحْرٌ مُبینٌ». با این همه بشارتی که عیسی به بنی‏اسرائیل یعنی یهودیها داده بود، وقتی که احمد صلی الله علیه و آله با دلایل بسیار روشن آمد، گفتند: گفتار این فرد یک جادوی آشکار است.

در آن هفته عرض کردم که در انجیل‏، مخصوصاً در انجیل‏ یوحنّا، [این بشارتْ‏] مکرر و با عبارات مختلف آمده است و عرض کردم که حضرت علی بن موسی‏الرضا علیه السلام در مجمعی که مأمون تشکیل داده بود،

______________________________
چطور نوشتند؟ اینها از حافظه خودشان نوشتند. منتها مسیحیها برای اینکه می‏خواهند جنبه قداستش را حفظ کنند می‏گویند: با یک نوع الهام الهی نوشتند. به آنها جواب می‏دهند که اگر با یک الهام الهی نوشتند، باید همه انجیل‏ها یک جور از آب دربیاید، پس چرا مختلف و حتی احیاناً در بعضی قسمتها متناقض از آب درآمده است؟! پس معلوم می‏شود جنبه الهامی نداشته است.