قبسات، سال سوم وچهارم، شماره مسلسل 11/10، ص52

عنوان مقاله: گفتمان فلسفی نوصدرایی

نویسنده : رشاد، علی اکبر

جستاره

منتقدان و منکران فلسفه‏ی اسلامی از گروهها و گرایشهای گوناگونی تشکیل می‏شوند، نص‏بسنده‏گان، اشعری مسلکان، شهودگرایان، اصحاب مکتب تفکیک، تجربیان، علم‏پرستان، از جمله‏ی آنانند که هر یک به سیاقی زبان به قدح و جرح فلسفه‏ی اسلامی گشوده‏اند، گروههای یاد شده، گاه معرفت عقلی را انکار کرده‏اند، گاه اسلامیّت فلسفه، و گاه کارایی حکمت اسلامی را.

تهمت کافری و طعنه‏ی بیگانه تباری، داغهای سنتی‏یی بودند که هر از چندی در مجامع عالمانه و عامیانه از سوی کسی یا گروهی بر پیشانی سپید و ستبر حکمت اسلامی نهاده می‏شد، و اکنون تحت تأثیر گرایشهای تحصّلی یا فرامدرن، با عناوین «ناکارآمدی و اندراس» نغمه‏های تازه‏تری علیه فلسفه‏ی استوار و دیرپای اسلامی ساز شده است.

برغم آنکه عقلانیّت اسلامی هنوز از غنی‏ترین و استوارترین جریانهای فکری جامعه‏ی بشری است،امّا به نظر نگارنده، حکمت اسلامی امروز نیازمند احیاء و تحوّل اساسی است و این احیاگری و دگرگونسازی باید دقیقا ناظر به چالشهای طرح شده از سوی گرایشهای نامبرده و نیازهای زمانه صورت بندد، خوشبختانه چندی است این تحوّل فرخنده فام آغاز شده است. گفتمان فلسفی‏یی که از دهه‏ی بیست قرن حاضر خورشیدی (دهه‏ی چهل قرن بیستم میلادی) با علمداری علامه‏ی بزرگ سید محمدحسین طباطبایی و قلمداری شهید سترگ استاد مرتضی مطهری و دیگر تلامیذ علامه در ایران آغاز گردید مطلع این دگرگونی بود، هرچند عهد طفولیّت این جنبش حکمی به