فصلنامه اندیشه حوزه، شماره 57، ص 62

    سبك‏های گوناگون دارد، و حتی معماری نیز دارای سبك‏های خاص خود می‏باشد. سپس وارد حوزه‏ی فلسفه و اندیشه می‏شود كه فلاسفه و اندیشمندان سبك‏های نظری خاص خود را دارند و چنین نوشته است:

یك عالم سبكش سبك استدلالی و قیاسی است، یعنی در همه‏ی مسائل از منطق ارسطویی پیروی می‏كند، ... یكی دیگر سبكش سبك تجربی است، مثل بسیاری از علمای جدید، ... یك نفر سبكش عقلی است، دیگری سبكش نقلی است، مانند مرحوم مجلسی ... یكی سبكش ... دیالكتیكی است ... یكی سبكش استاتیك است. (مطهری، 1369 ، 50)

استاد پس از بحث در مورد سبك‏های نظری به سبك‏های عملی می‏پردازد و انواع آنها را به اختصار بیان می‏نماید و می‏نویسد:

رهبرهای اجتماعی و سیاسی، بعضی، اساسا سبكشان ... فقط زور است ... بعضی دیگر در سیاست و اداره‏ی امور بیش از هر چیزی به نیرنگ و فریب اعتماد دارند و... (مطهری، 1369 ، 53)

سپس استاد تصریح می‏نماید كه منظور از سیره‏ی معصومین علیهم‏السلام همان سبك عملی آنهاست كه گاه از آن به منطق عملی در برابر منطق نظری تعبیر می‏نماید.

در نظر اول این طور به ذهن متبادر می‏شود كه منظور استاد آن است كه منطق عملی یا سیره‏ی عملی معصومین علیهم‏السلام در اصول یكسان است، ولی با دقت در مجموعه‏ی نوشته‏های استاد می‏توان نتیجه گرفت كه استاد آنها را به دو نوع اصول ثابت و متغیر تقسیم می‏كند، كه اصول ثابت در همه‏ی شرایط و مقتضیات زمانی، واحد است، ولی اصول متغیر متناسب با شرایط زمانی تغییر می‏كند. نتیجه‏ی كاربردی آن چنین می‏شود كه اگر شرایط ما مانند پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله بود باید به آن اصول عمل نمود و اگر شرایط، همچون زمان امام علی علیه‏السلام است، باید به اصول دوران ایشان عمل نمود. به تعبیر دیگر در شرایط امام حسن علیه‏السلام باید با اصل صلح به صحنه آمد و در شرایط امام حسین علیه‏السلام با اصل جهاد.

مهم آن است كه انسان، با توجه به سبك پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله و امامان علیهم‏السلام و حتی پیامبرانی كه قرآن آنها را معرفی می‏نماید و شرایط متنوع آنها سبك كار و