نبرد حق و باطل، ص 31

و صبر و رضا. قهرمان این صفحه خود امام حسین، برادران امام حسین، فرزندان امام حسین، برادرزادگان امام حسین و اصحاب امام حسین هستند. اگر قسمتهای زیبای این صفحه را در مقابل قسمتهای زشت آن صفحه قرار دهیم، نه تنها کمتر نیست بلکه بر آن می‏چربد. ولی بعضی منبریها مثل اینکه عادت دارند صفحه سیاه تاریخ عاشورا را برای مردم بازگو کنند؛ گویی این تاریخ اساساً صفحه سفید ندارد؛ مثل اینکه امام حسین و اصحاب و یاران او مردمی بودند که فقط نفله شدند، افرادی بودند که مظلوم واقع شدند و هیچ قهرمانی نداشتند؛ در حالی که همان طور که گفتیم قضیه دو طرف دارد و طرف زیبای آن بر طرف زشت آن می‏چربد.

این ایراد عین ایرادی است که به تاریخ نویسهای ماتریالیست وارد است که کوشش می‏کنند صفحات تاریخ بشریت را سیاه سیاه جلوه دهند، چون بر خلاف فلسفه آنهاست که زیباییها را نشان دهند. اگر زیباییها را نشان دهند ماتریالیسم تاریخی باطل می‏شود. آنها می‏گویند انسان از زمانی که مالکیت پیدا شد از انسانیت خودش خارج شد و به اصطلاح مارکس از خود بیگانه و مسخ شد. استثمارگر به شکلی از انسانیت خارج شد و استثمار شده به شکل دیگر. انسان آن وقت انسان بود که در دوره اشتراک اوّلیه بود و آن وقت به انسانیت خودش بازگشت می‏کند که به اشتراک ثانوی برسد. در بین این دو دوره، انسان از انسانیت بیرون رفته و تاریخ او نمی‏تواند نقطه درخشانی داشته باشد.

پس چه باید کرد؟ باید صبر کرد تا اتوبوس تاریخ، مراحل خود را بگذراند و به مقصد خودش برسد و آن، وقتی است که ابزار تولید جبراً سوسیالیسم و اشتراکیت را ایجاب کند. پس در ایجاد سوسیالیسم و حقّ و عدالت، بشر نقشی ندارد و نمی‏تواند آن را جلو یا عقب ببرد، باید خود به