جهان‌بینی توحیدی، ص38

عینی نیست. اختلاف ذات با صفات و اختلاف صفات با یکدیگر لازمه محدودیت وجود است. برای وجود لایتناهی همچنان که «دومی» قابل تصور نیست، کثرت و ترکیب و اختلاف ذات و صفات نیز متصوّر نیست. توحید صفاتی مانند توحید ذاتی از اصول معارف اسلامی و از عالی‏ترین و پر اوج‏ترین اندیشه‏های بشری است که بخصوص در مکتب شیعی تبلور یافته است. در اینجا فقط به بخشی از یک خطبه‏ نهج‏البلاغه‏ که هم تأییدی بر مدعاست و هم توضیحی برای این بخش است، اشاره می‏کنیم. در اولین خطبه‏ نهج‏البلاغه‏ چنین آمده است:

الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذی لا یبْلُغُ مِدْحَتَهُ الْقائِلونَ وَ لا یحْصی نَعْماءَهُ الْعادّونَ وَ لا یؤَدّی حَقَّهُ الْمُجْتَهِدونَ، الَّذی لایدْرِکهُ بُعْدُ الْهِمَمِ وَ لا ینالُهُ غَوْصُ الْفِطَنِ، الَّذی لَیسَ لِصِفَتِهِ حَدٌّ مَحْدودٌ وَ لا نَعْتٌ مَوْجودٌ ...

سپاس ذات خدا را، آن که ستایش‏کنندگان نتوانند به ستایش او برسند و شمارکنندگان نتوانند نعمتهای او را برشمارند و کوشندگان نتوانند حقّ بندگی او را ادا نمایند، آن که همتها هرچه دورپروازی کنند کنه او را نیابند و زیرکیها هراندازه در قعر دریاهای فطانت فرو روند به او نرسند، آن که صفتِ او را حد و نهایتی و تغیر و تبدّلی نیست ...

در این جمله‏ها- چنان که می‏بینیم- از صفات نامحدود خداوند یاد شده است.

بعد از چند جمله می‏فرماید:

کمالُ الْاخْلاصِ لَهُ نَفْی الصِّفاتِ عَنْهُ لِشَهادَةِ کلِّ مَوْصوفٍ انَّهُ غَیرُ