وحی و نبوت، ص10

به کار برده است.

هیچ موجودی در این جهان، ثابت و یکنواخت نیست؛ دائماً منزل و جایگاه عوض می‏کند و به سوی مقصودی روان است.

از طرف دیگر، همه علامتها نشان می‏دهد که نوعی «میل» و «کشش» در هر موجودی به سوی مقصدی که به آن مقصد روان است وجود دارد؛ یعنی موجودات با

نیروی مرموزی که در درونشان هست به سوی مقصدشان کشیده می‏شوند. این نیرو همان است که از آن به «هدایت الهی» تعبیر می‏شود. قرآن کریم از زبان حضرت موسی نقل می‏کند که به فرعون زمان خویش گفت:

پروردگار ما همان است که به هر موجودی آن آفرینشی که شایسته آن بود عنایت کرد و سپس آن را در راه خودش هدایت نمود «1».

جهان ما جهانی هدفدار است؛ یعنی در درون موجودات، کششی به سوی هدف کمالی‏شان موجود است و هدفداری همان هدایت الهی است.

کلمه «وحی» در قرآن کریم مکرر به کار رفته است. شکل استعمال این کلمه و موارد مختلف استعمال آن نشان می‏دهد که قرآن آن را منحصر به انسان نمی‏داند، در همه اشیاء و لااقل در موجودات زنده ساری و جاری می‏داند؛ از این رو در مورد زنبور عسل به «وحی» تعبیر می‏کند. چیزی که هست درجات وحی و هدایت برحسب تکامل موجودات متفاوت است.

عالی‏ترین درجه وحی همان است که به سلسله پیامبران می‏شود.

              ______________________________
(1). رَبُّنَا الَّذی اعْطی‏ کلَّ شَی‏ءٍ خَلْقَهُ ثُمَّ هَدی‏ (طه/ 50)