وحی و نبوت، ص11

این وحی بر اساس نیازی است که نوع بشر به هدایتی الهی دارد که از طرفی بشر را به سوی مقصودی که ماورای افق محسوسات و مادیات است و خواه ناخواه گذرگاه بشر خواهد بود راهنمایی نماید، و از طرف دیگر نیاز بشر را در زندگی اجتماعی که همواره نیازمند به قانونی است که تضمین الهی داشته باشد برآورد. قبلًا در بحث «مکتب، ایدئولوژی» نیاز بشر را به یک ایدئولوژی کمال‏بخش، و ناتوانی او را برای تنظیم و تدوین ایدئولوژی صحیح روشن کردیم.

پیامبران به منزله دستگاه گیرنده‏ای هستند که در پیکره بشریت کار گذاشته شده است. پیامبران افراد برگزیده‏ای هستند که صلاحیت دریافت این نوع آگاهی را از جهان غیب دارند. این صلاحیت را خدا می‏داند و بس. قرآن کریم می‏فرماید:

اللَّهُ أَعْلَمُ حَیثُ یجْعَلُ رِسالَتَهُ‏ «1».

خدا خود بهتر می‏داند که رسالت خویش را در چه محلی قرار دهد.

هرچند پدیده وحی مستقیماً از قلمرو حس و تجربه افراد بشر بیرون است، ولی این نیرو را مانند بسیاری از نیروهای دیگر از راه آثارش می‏توان شناخت.

وحی الهی تأثیر شگرف و عظیمی بر روی شخصیت حامل وحی یعنی شخص پیامبر می‏نماید؛ به حقیقتْ او را «مبعوث» می‏کند، یعنی نیروهای او را برمی‏انگیزد و انقلابی عمیق و عظیم در او به وجود می‏آورد و این انقلاب در جهت خیر و رشد و صلاح بشریت صورت می‏گیرد و واقع‏بینانه عمل می‏کند؛ قاطعیت بی‏نظیری به

______________________________
(1). انعام/ 124