توحید، ص312

قرآن می‏فرماید: لا یعْلَمُها إِلَّا هُوَ. حضرت خندید و فرمود: این غیب نیست‏ وَ انَّما هُوَ تَعَلُّمٌ مِنْ ذی عِلْمٍ‏ «1» من غیب نمی‏گویم، من از معلّم یاد گرفته‏ام و برای شما نقل می‏کنم؛ این را پیغمبر به من گفته و من به شما می‏گویم. پیغمبر از کجا می‏گوید؟ به پیغمبر هم از طریق وحی اطلاع رسیده است. پس پیغمبر هم در ذات خودش از آینده خبر ندارد، ولی وقتی که به او اطلاع دادند [با خبر می‏شود،] و بالأخره برمی‏گردد به مدبّر

اصلی؛ وقتی که مسأله را آن مدبّر اصلی به اطلاع کسی رساند و او از آنجا یاد گرفت و گفت، این علم غیب نیست.

بله، نکته‏ای که هست این است که از همین راهِ تعلیم و تعلّم، هیچ کس نیست که بر جمیع نهانها اطلاع پیدا کند؛ یعنی آنهایی که اطلاع پیدا می‏کنند به غیب، [فقط] به بعضی از غیبها اطلاع پیدا می‏کنند. فَلا یظْهِرُ عَلی‏ غَیبِهِ أَحَداً. إِلَّا مَنِ ارْتَضی‏ مِنْ رَسُولٍ‏ «2» خداوند مسلط نمی‏کند بر نهان خودش احدی را مگر افرادی از رسولان که مورد رضایت او باشند.

پس آن کسی که از ذات خودش هر نهانی را می‏داند خداست؛ هیچ کس از ذات خودش نهانی را نمی‏داند، بلکه همه از راه تعلیم می‏دانند. این یک تفاوت اصلی میان خدا و غیر خدا. تازه آنهایی هم که از راه تعلیم می‏دانند، به همه غیبها اطلاع پیدا نمی‏کنند.

- قرآن اصولا با پدیده‏هایی که در زندگی پیش می‏آید سر و کار دارد و اصلا با «وجود» کاری ندارد و اینکه فرمودید وجودی که هست محال است شر محض باشد، ممکن است خیرش بر شرش بچربد یا خیر محض باشد یا شر و خیرش مساوی باشد، در قرآن با صراحت آمده است: الَّذِی أَحْسَنَ کلَّ شَی‏ءٍ خَلَقَهُ‏ «3». بنابراین هر چیزی در عالم بر اساس نیکی و درستی خلق شده است. آنچه که هست، روی خواص اشیاء و از پدیده‏هایی است که از عمل مردم و عمل اشیاء بیرون می‏آید. چون خلقت اصلا برای انسان است و از نظر قرآن موجودات برای تکمیل و هدایت بشر آفریده شده‏اند،

______________________________
(1). نهج‏البلاغه، خطبه 126.

(2). جن/ 26 و 27.

(3). سجده/ 7.