آشنایی با قرآن، ج 12، ص: 15

ثروتمندان و اشراف قریش از قبیل ولید بن مغیره و ابوجهل بن هشام و امیة بن خلف و اُبی بن خلف و احتمالا ابوسفیان و خلاصه عده‌ای از کلّه‌گنده‌های قریش که دماغشان هم پر از نخوت بود، آمده بودند خدمت پیغمبر اکرم و با ایشان مذاکره می‌کردند. پیغمبر اکرم کاملا متوجه آنها بودند و با آنها صحبت می‌کردند، برای این که بلکه بشود آنها را به اسلام متمایل کرد[1] . در این بین مرد مؤمنی از همین طبقه‌ای که به  حساب نمی‌آیند و اتفاقا از دو چشم اعمی و کور هم بود، به نام عبدالله بن اُمّ مکتوم[2] ، از در وارد شد. چون کور بود، نمی‌دانست چه خبر است، چه کسانی نشسته‌اند و چه موضوعی در کار است. تا از راه رسید، بدون معطّلی گفت: یا رَسولَ الله! اَقْرِئْنی، عَلِّمْنِی الْقُرْآن. یا رسول‌الله! قرآن برای من بخوان، قرآن به من تعلیم بده.

اینجا قرآن بدون این که اسم کسی را ببرد، می‌فرماید: رو ترش کرد و اعراض کرد. برای چه؟ چون کوری آمده بود. وَ ما یدریک و چه می‌دانی تو، لَعَلَّهُ یزَّکی شاید همین کور می‌خواهد پاک شود، اَوْ یذَّکرُ یا متذکر شود (شاید برای تذکر و بیداری آمده است و تذکر به حال او مفید باشد).