آشنایی با قرآن 2، ص: 9

جمله تمام نیست. متعلَّق این جار و مجرور محذوف است. مفسرین در اینکه متعلَّق محذوف آن چیست نظرهای گوناگون داده‏اند، از جمله: «استعین» یاری می‏طلبم، «ابتدئ» ابتدا می‏کنم و «اسِمُ» نشانه و علامت می‏نهم، که احتمال اخیر قویتر به نظر می‏رسد.

در نامگذاریها، هدفها و انگیزه‏ها مختلف است. گاهی شخص مؤسسه‏ای را به نام فردی نام می‏گذارد به منظور هدفی مادی که می‏تواند در سایه این نام به آن غرض نائل گردد. و یا چنان‏که معمول است مولود جدید را به نام شخصی که در گذشته مورد علاقه بوده می‏نامند و می‏خواهند با این نام‏گذاری، شخص مورد نظر حیاتی جدید یافته و به بقای این نام زنده بماند.

ولی اینکه به بشر دستور داده شده است که کارهایش را به نام خدا بنامد، روی چه انگیزه‏ای می‏تواند باشد؟ برای این است که کارهای انسان جنبه قدس و عبادت پیدا کند و به نام او برکت یابد.

انسان که احساس فطری از خداوند دارد و او را به عنوان یک موجود قدّوس و منبع خیرات می‏شناسد، وقتی کارش را به نام او نامید معنایش این است که در سایه قدس و شرافت و کرامت او این عمل نیز مقدس گردد.

و چون آغاز کردن به نام کسی مفهومش این است که او را موجودی قدّوس و منزّه از جمیع نقصها و سرچشمه کمالات دانسته و می‏خواهد عملش را با انتساب به او برکت بخشد، لذا کارها را به نام هیچ کس حتی نام پیغمبر نمی‏توان آغاز کرد و این است معنی تسبیح نام‏ اللَّه‏ که در اول سوره اعلی‏ به آن دستور داده شده است.

تعبیر «یسَبِّحُ لِلَّهِ‏» و یا «سَبَّحَ لِلَّهِ‏» و یا «سُبْحانَ اللَّه‏» (تسبیح برای خداوند و یا تسبیح خداوند) مکرر در قرآن آمده است ولی تسبیح نام‏ اللَّه‏