عدل الهی، ص 15

لازم کتابهائی درباره آنها نوشته شده است و هی پشت سر هم نوشته می‏شود.

از این نظر، مانند کشوری هستیم که اقتصادش پایه اجتماعی ندارد، هر کسی به سلیقه خود هر چه می‏خواهد تولید می‏کند و یا از خارج وارد می‏نماید، بدون آنکه یک نیروی حسابگر، آنها را رهبری کند و میزان تولید کالا یا وارد کردن کالا را بر طبق احتیاجات ضروری کشور، تحت کنترل درآورد. به عبارت دیگر همه چیز به دست «تصادف» سپرده شده است. بدیهی است که در چنین وضعی برخی کالاها بیش از حد لزوم و تقاضا عرضه می‏شود و بی‏مصرف می‏ماند و برخی کالاها به هیچ وجه در بازار یافت نمی‏شود.

اینکه راه علاج چیست؟ ساده است. هسته اولی این کار اصلاحی را همکاری و همفکری گروهی از اهل تألیف و تصنیف و مطالعه می‏تواند بوجود آورد.

ولی متأسفانه غالبا ما آنچنان شیفته و عاشق سلیقه خود هستیم که هر کدام فکر می‏کنیم تنها راه صحیح همان است که خود ما یافته‏ایم. من گاهی به برخی از اهل تألیف، این پیشنهاد را عرضه کرده‏ام، اما آنها بجای استقبال، رنجیده و این را نوعی تخطئه سلیقه خود تلقی کرده‏اند.

این بنده هرگز مدعی نیست که موضوعاتی که خودش انتخاب کرده و درباره آنها قلمفرسائی کرده است لازم‏ترین موضوعات بوده است، تنها چیزی که ادعا دارد این است که به حسب تشخیص خودش از این اصل، تجاوز نکرده که تا حدی که برایش مقدور است در مسائل اسلامی «عقده گشائی» کند و حتی الامکان حقایق اسلامی را آنچنانکه هست ارائه دهد، فرضا نمی‏تواند جلوی انحرافات عملی را بگیرد، باری حتی الامکان با انحرافات فکری مبارزه نماید و مخصوصا مسائلی را که دستاویز مخالفان اسلام است روشن کند؛ و در این جهت «الاهمّ فالاهمّ» را- لااقل به تشخیص خود- رعایت کرده است.

در سه چهار سال اخیر، قسمت زیادی از وقت خود را صرف مسائل اسلامی مربوط به زن و حقوق زن کردم، بسیاری از آنها به صورت سلسله مقالات در برخی جرائد و مجلات و یا به صورت کتاب منتشر شد.

از اینرو وقت خودم را صرف این کار کردم که احساس کردم جریان، تنها این نیست که عملا انحرافاتی در این زمینه پدید آمده است، جریان این است که گروهی در سخنرانیها، در سر کلاس مدارس، و در کتابها و مقالات خود، نظر اسلام را درباره حقوق و حدود و وظایف زن به صورت غلطی طرح می‏کنند و به مصداق «خود می‏کشی و خود تعزیه می‏خوانی» همانها را وسیله تبلیغ علیه اسلام قرار می‏دهند و متأسفانه توده‏