آزادی معنوی، ص: 89

مستحب، بگوییم ما مغتنم می‏شماریم و آن دو تای دیگر را هم می‏گوییم.

سبک شمردن سایر عبادات‏

روزه را هم نباید استخفاف کرد و سبک شمرد. بعضی روزه را به شکلی می‏گیرند (حالا این شوخی است) که- العیاذباللَّه- اگر من به جای خدا بودم اصلًا روزه اینها را قبول نمی‏کردم. من افرادی را سراغ دارم که اینها در ماه رمضان شب تا صبح را نمی‏خوابند اما نه برای اینکه عبادت کنند، بلکه برای اینکه مدت خوابشان پر نشود؛ تا صبح هی چای می‏خورند و سیگار می‏کشند، اول طلوع صبح که شد نمازشان را می‏خوانند و می‏خوابند، چنان بیدار می‏شوند که نماز ظهر و عصر را با عجله بخوانند و بعد بنشینند سر سفره افطار. آخر این چه روزه‏ای شد؟! آدم شب تا صبح را نخوابد برای اینکه در حال روزه حتماً خواب باشد و رنج روزه را احساس نکند. آیا این استخفاف به روزه نیست؟! به عقیده من مثل فحش دادن به روزه است، یعنی‏ای روزه! من اینقدر از تو تنفر دارم که می‏خواهم رویت را نبینم!.

ما حج می‏کنیم ولی به آن استخفاف می‏کنیم، روزه می‏گیریم و به آن استخفاف می‏کنیم، نماز می‏خوانیم و به آن استخفاف می‏کنیم، اذان می‏گوییم و به آن استخفاف می‏کنیم. حالا چطور به اذان استخفاف می‏کنیم؟ مستحب است که مؤذّن «صَیت» یعنی خوش صوت باشد. همان طوری که در قرائت قرآن، تجوید یعنی زیبا قرائت کردن حروف، با آهنگ زیبا خواندن- قرآن که اثر بیشتری در روح دارد- سنّت است، در اذان نیز مستحب است که مؤذّن صیت یعنی خوش آواز باشد؛ اذان را با یک حالی بخواند که مردم را به حال بیاورد، به یاد خدا بیاورد. خیلی افراد صیت هستند و می‏توانند خوب اذان بگویند اما اگر به آنها بگویی آقا برو یک اذان بلند بگو، نمی‏گوید. چرا؟ چون خیال می‏کند این کسر شأنش است؛ من اینقدر پایین هستم که مؤذّن باشم؟! آقا! باید افتخار کنی که یک مؤذّن باشی. علی بن ابی طالب مؤذّن بود، در همان وقتی که خلیفه بود هم مؤذّن بود. این استخفاف به اذان است که یک نفر ننگش بکند که مؤذّن باشد یا مؤذّن بودن را بسته به شأن اشخاص بداند و بگوید من که از اعیان و اشراف هستم، از رجال و شخصیتها هستم، من دیگر چرا مؤذّن باشم؟ اینها همه استخفاف است.

پس ما هرگز نباید به عبادت استخفاف کنیم. ما باید مسلمان کامل و جامع