مجله پژوهش های قرآنی ، شماره 17 و 18، صفحه 77

پس روی خود را متوجه آیین ناب كن! این فطرتی است كه خداوند، انسان را برآن آفریده، دگرگونی در آفرینش الهی نیست این است آیین استوار.

قرآن جهان را در خدمت تربیت انسان دانسته است و در پرتو مطالعه كتاب هستی، باور به غیب و شناخت عقلانی و علمی آفریدگار هستی كه آمیزه ای از رشد حقیقت جویی و تقرب به خداوند است، رشد و تربیت انسان را تحقق پذیر می داند:

(دستگاه عقل و فكر انسان از راه حس، قوام و مایه و قوت می گیرد. راه عبور به معقولات از میان محسوسات می گذرد، و به همین دلیل، قرآن دعوت به تدبر در همین محسوسات كرده است، زیرا از همین محسوسات باید به معقولات پی برد، ولی نباید در عالم محسوس متوقف شد، (إنّ فی خلق السموات و الأرض و اختلاف اللیل و النهار لآیات لاولی الالباب) (آل عمران/190)، یعنی در خلقت آسمان و زمین، در مشاهده همین پیكر عالم و پوسته و قشر عالم، نشانه ها و دلایلی بر روح عالم و لب و مغز عالم است.)(9)

اساس، عالم غیب است. این شهادت، ظهوری است از غیب و آیه، نشانه و علامتی است برای غیب. آیه را در جایی می گویند كه یك چیز ماهیتش اشاره به جای دیگر باشد، پس عالم اصلاً وجودش وجود علامتی است و یك مطلبی را دارد به ما می فهماند… اگر انسان خودش را آن چنان كه هست بشناسد، به عالم ملكوت آشنا شده و عالم ملكوت را شناخته است:(10)

(إنّ فی السموات و الأرض لآیات للمؤمنین . و فی خلقكم و ما یبثّ من دابّة آیات لقوم یوقنون) جاثیه/4ـ3

(بدین دلیل كه در طبیعتِ آیات و نشانه های الهی، اقتضای رشد و تعالی نهفته است، نگاه تعالی طلبانه به جهان می تواند رشد و تكامل انسان را در پی آورد. قرآن در رابطه با نقشه سازنده نشانه های توحید می گوید:

(واتل علیهم نبأ الذی آتیناه آیاتنا فانسلخ منها… و لو شئنا لرفعناه بها و لكنّه أخلد الی الأرض و اتبع هواه) اعراف/176ـ175

بخوان بر آنها حكایت آن كسی را كه آیات مان را در اختیار او قرار دادیم، ولی او خود را از دایره آن آیات بیرون كشید… اگر می خواستیم او را به وسیله آن آیات بالا می بردیم، اما او خود را به زمین و طبیعت چسباند.)(11)

(انسان اگر در دنیا، با جان عالم آشنا نشد و چشم دلش باز نگردید، در آخرت نابینا