آموزش معارف اسلامی، سال چهارم، شماره پنجم، ص5

ضربه‏ای به رژیم نمی‏زند.لذا شاه را برای باز کردن فضای سیاسی‏ به شدت تحت فشار قرار دادند و لذا،فشارهای سیاسی-امنیتی‏ ایران به نحو باور نکردنی تغییر کرد.در حالی که کل زندانیان‏ سیاسی که در سال‏های 50 تا 55 مورد عفو قرار گرفته‏ بودند،بیش از 300 نفر نمی‏شدند،از بهمن 1355 به بعد، خیل آزاد سازی زندانیان آغاز شد؛به‏طوری که بهمن ماه‏ همین سال 66 نفر و سال 1356،561 نفر مورد عفو قرار گرفتند و نیز جمع کثیری از زندانیان که مهلت آزادی‏شان‏ فرا رسیده بود،اما ساواک اجازهء آزادی آن‏ها را نمی‏داد و به‏ «ملی کش»ها(4)معروف شده بودند،آزاد شدند.

مرداد 1356،به متهمان سیاسی اجازهء استفاده از وکلای‏ دادگستری(نه فقط وکلای نظامی)داده شد و حتی در مواردی‏ وکلای مدافع،رژیم را به محاکمه می‏کشاندند.در تیر ماه همین‏ سال،هویدا دربارهء آزادی قلم و بیان سخنرانی کرد و دو ماه بعد، محور مباحث همهء رسانه‏های کشور،«ضرورت انتقاد سازنده» بود!(5)

در این اوضاع و احوال که تمامی سازمان‏های مخالف رژیم، تا پیش از این عملا به‏طور کامل سرکوب شده و رهبرانشان در زندان بودند،با بیرون آمدن رهبرانشان از زندان و قرار گرفتن در شرایط جدید،به شدت گیج و حیران شده بودند و هنوز فرصت‏ تحلیل حوادث پیش آمده را پیدا نکرده بودند.امام خمینی(ره)که‏ خارج از ایران،اوضاع را کاملا زیر نظر داشت،با استفاده از محرم‏ رازش،مطهری-که به علت مشی سیاسی مخفیانه‏اش،بر خلاف‏ سایر روحانیون مبارز،در زندان به سر نمی‏برد-و با تکیه بر نیروهای دینی نهفتهء مردم،توانست بر اوضاع و احوال کشور مسلط شود و کشور را هر چه بیش‏تر در راستای انقلابی اسلامی سوق‏ دهد.در این دوره شاهدیم،مطهری که تا کنون خود را کم‏تر در صحنهء درگیری سیاسی مستقیم وارد می‏کرد،پا به عرصه می‏گذارد.

اواخر سال 1355،مطهری برای دیدار با امام،به«نجف» مسافرت می‏کند.در سال 1356،به دستور امام و به همراهی‏ عده‏ای از روحانیون«روحانیت مبارز تهران»را انسجامی جدید می‏بخشد و برنامه‏ریزی راهپیمایی‏ها،سخنرانی در مساجد،تهیهء شعارها و در مجموع،سازماندهی نهضت را به دست می‏گیرد.