اندیشه، سال چهاردهم،شماره پنجم، آذرودی 1387، ص47

عقيدتي است .

مسأله امامت ورهبري ، اگر چه براي هرمکتبي با اهميت است ،لکن براي انديشه وتفکر شيعي رکني بنيادين واساسي است ، لکن براي انديشه وتفکر شيعي رکني بنيادين واساسي است که تبيين درست آن همه ي موجوديت شيعه را در بر مي گيرد .

از اين روي استاد شهيد مرتضي مطهري ( قدس سره ) توجه وعنايتي ويژه نسبت به مسأله ي امامت وجوانب مختلف آن در ميان آراء وآثار خويش داشته است ودر اين زمينه نکاتي مهم ودر خور توجه از خود به جاي گذاشته است .

رسالت اين رساله بازگويي وچينش توجهات استاد به مسأله ي امامت و ولايت در تفکر شيعي است واستاد مطهري ، هم به امامت همچون مسأله اي مستقل وصرف نظر از مصاديق آن نگريسته وهم مصاديق امامت در تفکر شيعي را يک به يک مورد تأمل قرار داده است آنچه از آثار وآراء استاد که مورد توجه وبررسي ومتناسب با گنجايش اين رساله است نگاه به مسأله ي بنيادين امامت و ولايت وجايگاه آن در دين اسلام ، به طور کلي است .

هدف پيش گفته در چند فصل به شرح ذيل تحقق يافته است :

1) تعريف امامت ومقايسه ي ديدگاه اماميه وعامه درباره ي آن ؛

2) امامت در قرآن ؛

3) امامت واهميت آن در اکمال دين :

فصل اول : تعريف امامت ومقايسه ي ديدگاه اماميه وعامه در باره ي آن

در تعريف امامت ، استاد مطهري ( قدس سره )، با نگاهي که خواجه در تجريد الاعتقاد دارد به مسأله نگريسته وآن را از مقوله ي لطف دانسته وهمچون نبوت ، تعييني اش معرفي مي نمايد . مي گويند : «الامامه رياسه عامه في امور الدين والدنيا » ، امامت رياستي است عمومي ، هم در امور ديني وهم در امور دنيايي : به تعبير کلامي خواجه : الامام لطف ؛ مقصود اين است که امامت هم نظير نبوت از مسائلي است که از حد بشري بيرون است وبه همين جهت ، انتخاب امام ، از حد استطاعت بشري بيرون است وبنابراين مثل نبوت است که از طريق وحي وتعيين الهي بايد .