آیندۀ انقلاب اسلامی ایران، ص: 42

ترم نمره به او ندهد- حرفهایت را می‏زنی؟ من هم می‏آیم سر کلاس می‏نشینم، دانشجویان هم باشند، تو حرفهایت را بزن من هم حرفهایم را می‏زنم (آزادی فکر معنایش این است)، تو بگو من هم بگویم، تو بنویس من هم بنویسم، تو فکر خودت را ابراز کن من هم ابراز کنم. تو صریح و بی‏نفاق آنچه که واقعا فکر می‏کنی- نه در زیر لفّافه‏های دیگر که آن نفاق و حقه‏بازی و توطئه و اغفال و اضلال است- بیان کن من هم بیان می‏کنم. گفتم اگر مایل هستی یک میز گرد تشکیل می‏دهیم، حتی استادهای دانشکده‏های دیگر را هم بخواهی حاضر می‏کنیم، اگر مطالبی علمی و منطقی داری بگو، ما هم اگر حرفی داشته باشیم در مقابل شما بگوییم. گفتم با این که من به هیچ وجه حاضر نیستم در رادیو و تلویزیون حرف بزنم یا ظاهر بشوم‏ «1» ولی برای این کار حاضرم، تا همه مردم ایران بشنوند یا ببینند. ولی فکرتان را در زیر لفّافه‏های دیگر نگویید.

چند روز پیش با بعضی از جوانان صحبت می‏کردیم، یکی از آنها که چپی فکر می‏کرد گفت این شعاری که می‏گوید «اتحاد، مبارزه، آزادی» چه عیبی دارد؟ گفتم هیچ عیبی ندارد. گفت پس این، شعار مشترک هر دومان باشد. گفتم لفظش میان ما مشترک است اما شما که می‏گویی «اتحاد، مبارزه، آزادی» در «مبارزه» می‏گویی مبارزه با رژیم و مبارزه با مذهب. اما تو می‏خواهی این را در زیر لفّافه و با یک عبارت مبهم بگویی، مردم و آن کس را هم که طرفدار مذهب است زیر این لِوا جمع کنی، بعد کم کم و آرام آرام اغفالش کنی. ولی من که می‏گویم «مبارزه» صریح می‏گویم مبارزه با امپریالیسم و با کمونیسم. تو می‏گویی «آزادی» ولی تو فقط یک قلم آزادی را گرفته‏ای، می‏خواهی مردم را از یک رژیم ظالم آزاد کنی و اسیر رژیم ظالم دیگری بکنی. «کالْمُسْتَجیرِ مِنَ الرَّمْضاءِ بِالنّارِ» می‏خواهی مردم را از زیر آفتاب سوزان داغ بیرون بیاوری و بیندازی در آتش. ولی من می‏خواهم اینها را از زیر آفتاب داغ آزاد کنم و ببرم در سایه.

بیاییم حرفهایمان را صریح بزنیم، رُک بگوییم. تو که به آیت‏اللَّه امام خمینی اعتقاد نداری و وقتی که با همفکرانت می‏نشینی می‏گویید ما تا فلان مرحله با این مرد هستیم بعد چنین با او مبارزه می‏کنیم چرا عکس او را بلند می‏کنی؟ چرا دروغ‏

______________________________
(1). [در زمان رژیم گذشته.]